Valt een voor 10 december 1976 gesloten huwelijk buiten het formele toepassingsgebied van het Haags Huwelijksgevolgenverdrag 1905, dan zijn de Chelouche/Van Leerregels met de zogenoemde Tan/Bavinck-uitzondering van toepassing. De verwijzingsladder uit het Chelouche/Van Leer-arrest luidt als volgt:

Het huwelijksvermogensregime van de echtgenoten wordt in beginsel beheerst door:
a. het door hen aangewezen recht (rechtskeuze); bij gebreke hiervan door
b. hun gemeenschappelijke nationale wet ten tijde van huwelijkssluiting; bij gebreke hiervan door
c. het recht van hun eerste huwelijksdomicilie; bij gebreke hiervan door
d. het alle omstandigheden in aanmerking genomen met de echtgenoten nauwst verbonden recht.

Hoewel de Hoge Raad niet heeft aangegeven welke rechtsstelsels door de echtgenoten kunnen worden gekozen, zoekt de doctrine doorgaans aansluiting bij de regels van het Haags Huwelijksvermogensverdrag 1978. De echtgenoten mogen kiezen het recht kiezen van de nationaliteit van een van hen, het recht van het land waar een van hen zijn gewone verblijfplaats heeft, het recht van het land waar een van de echtgenoten na het huwelijk een nieuwe gewone verblijfplaats vestigt, of voor een onroerende zaak het recht van de ligging. De rechtskeuze is qua vorm geldig wanneer de keuze voldoet aan de formele vereisten van hetzij de gekozen wet (lex causae), hetzij de wet van het land waar de echtgenoten hun rechtskeuze uitbrachten (lex loci actus). De rechtskeuze moet echter ten minste zijn neergelegd in een schriftelijk, gedagtekend en door beide echtgenoten ondertekend stuk.

Heeft een echtgenoot geen werkelijke band meer met zijn vaderland dan mag geen realiteitstoets worden aangelegd.