6.17.1 Testamentaire last

Een testamentaire last is een uiterste wilsbeschikking waarin de erflater aan de gezamenlijke erfgenamen of aan een of meer bepaalde erfgenamen of legatarissen een verplichting oplegt, die niet bestaat in de uitvoering van een legaat (art. 4:130 lid 1). Een last kan daarom nooit tevens een legaat zijn en een legaat kan nooit tevens een last inhouden: een lastbevoordeelde heeft geen vorderingsrecht tegen degene die de last moet uitvoeren, een legataris juist wel.

Hierover wordt wel anders gedacht (vgl. R.E. Brinkman, ‘Het onderscheid tussen een legaat en een last. Ofwel: de ware aard van de last’, WPNR 7249 (2019), met reactie van J.W.A. Biemans, WPNR 7255 (2019) en naschrift van Brinkman in hetzelfde nummer), maar dat is geen heersende leer en steunt niet op de wet. Iets anders is dat legaten soms met last worden aangeduid, vooral onder oud erfrecht. Zo bijvoorbeeld de last op de erfgenamen om aan een goed doel € 1000,- uit te keren. Door uitleg kan men tot de conclusie komen dat weliswaar het woord ‘last’ is gebruikt, maar men een vorderingsrecht heeft willen toekennen en de bepaling dus een legaat inhoudt.

6.17.2 Positie lastbezwaarde

Doordat de wetgever heeft bepaald dat sprake is van een verkrijging onder een ontbindende voorwaarde (art. 4:131 lid 1), zijn op de rechtsverhouding tussen de met de last bezwaarde erfgenaam of legataris enerzijds en degene die bij vervallenverklaring subsidiair opkomt, de regels van vruchtgebruik van overeenkomstige toepassing (art.