In dit hoofdstuk wordt ingegaan op de situatie dat er ‘iets Frans’ is met een nalatenschap die in behandeling is bij een Nederlandse notaris. Het feit dat een Nederlandse notaris betrokken is, zal over het algemeen betekenen dat het gaat om een in Nederland wonende Nederlander met vermogensbestanddelen in Frankrijk, dan wel een in Frankrijk wonende Nederlander met nog zo veel banden met Nederland dat de nalatenschap aldaar het centrum van afwikkeling is.

Zie voor het IPR eveneens Hoofdstuk 10, in het bijzonder onderdeel 10.10.

14.1.1 Inleiding

De aanpak van de Franse aspecten van een nalatenschap wordt in de eerste plaats bepaald door de datum van overlijden:
– lag die vóór 17 augustus 2015 dan is de Europese Verordening op het toepasselijk erfrecht, elders in dit Handboek besproken nog niet van toepassing;
– lag het overlijden op of na 17 augustus 2015 dan is het Verdrag van toepassing en zijn een aantal kwesties aanmerkelijk eenvoudiger te adresseren.
In beide gevallen speelt de voorvraag waar de overledene woonachtig was, of in de termen van het Verdrag, de vraag naar “de staat waar de erflater op het tijdstip van overlijden zijn gewone verblijfplaats had.”
In beginsel vererft de nalatenschap naar het recht van die laatste “gewone verblijfplaats” tenzij er een nauwere band bestaat met een andere staat of tenzij er bij testament in- of expliciet voor het recht van de nationaliteit van erflater is gekozen.
Vervolgens is van belang waar erflater is overleden: was dat in Frankrijk dan is de termijn voor de fiscale Successieaangifte zes maanden.